آیت‌الله لواسانی، شخصیّتی بازگونشده

نظر به نقش خاص و مهمّ روحانی صاحب‌نَفَس مرحوم آیت‌الله سیّدمصطفی لواسانی در زندگی مرحوم تناوش اندکی بیشتر به ایشان می‌پردازیم.

آیت‌الله شیخ محمّد شریف‌رازی، که نسبت به شخصیّت‌های معاصر روحانی ایران معلوماتِ ارزشمندی داشته است، در اثر ستودنیِ خود «گنجینه‌ی دانشمندان» در شرحِ حال مرحوم لواسانی (داییِ مورد علاقه‌ی خاصِّ سیّدجلال تناوش)، می‌نویسد:

مرحوم حجت‌الاسلام‌والمسلمین آقای حاج‌سیّدمصطفی بن السیّد العلاّم الآیت القمقام[۱] حاج‌سیدمحمّد لواسانی از علمای صالحین و دانشمندان ناسکین این سلسله، موصوف به‌تقوا و تزکیه‌ی نَفْس و معروف به تأثیر نَفَس و اجابت دعا و مقامات معنوی و مورد ابتلای مردم بوده و همه‌روزه از تهران و حومه و حتی نقاط دیگر مردم به منزلش واقع در گذر لوطی‌صالح آمده و طلب دعا نموده و حلّ مشکلات مادّی و احیانا معنوی خود را می‌خواستند و به وی معتقد بودند.

شب‌های پنجشنبه در منزلش مجلس تفسیر و جلسه دینی برقرار و گویندگان معروف مانند مرحوم حاج قوام و دیگران و گاهی هم این نگارنده، بیان معارف اسلامی و فضایل اهل‌بیت عصمتعلیهم السلام نموده و مردم را بهره‌مند می‌نمودند. مجلسِ بسیار باحال و پرفایده و ارزنده‌ای بود. در مسجد محل، نامبرده، اقامه‌ی جماعت و ترویج دین می‌کرد.[۲]

همچنین در کتابی که به معرّفی خاندان لواسانی اختصاص دارد، می‌خوانیم:

دوّمین فرزند مرحوم آیت‌الله حاج‌سیّدمحمّد، جناب حجت‌الاسلام‌والمسلمین حاج‌سیّدمیرزا مصطفی لواسانی بود.

آن مرحوم در سال ۱۳۰۰ ﻫ.ق.[۳] در شهر نجف متولّد شد. او ضمن آغاز تحصیل در حوزه‌ی علمیّه‌ی آن خِطّه، به فراگیری علوم غریبه روی آورده، ید طولایی در این زمینه پیدا می‌کند. وی در سفری که برای زیارت حضرت امام رضاعلیه السلام به مشهد مقدّس مشرّف می‌شود، در حرم مطهّر با عالِم وارسته، آقای حاج‌شیخ حسن‌علی نخودکی اصفهانیرحمه الله مواجه می‌شود و آن استاد بزرگ، ایشان را دعوت می‌کند و باب ارتباط و ارادت میان آن‌دو باز شده و مرحوم حاج‌سیّد مصطفی از رَشَحات و دستورات آن مرحوم بهره‌ها می‌بَرد و ضمن تقویت نفس و ریاضت، بسیاری از درجات و مکاشفات را پیدا می‌کند.

ایشان پس از سالیانی، به طهران مراجعت نموده، مورد توجّه عام و خاص قرار می‌گیرد و در خیابان سیروس، گذر لوطی‌صالح، رتق‌وفتق امور نموده، اقامه‌ی جماعت می‌نماید و سرانجام در سال ۱۳۷۹ ﻫ.ق.[۴] دعوت حق را اجابت نموده، رحلت می‌کند.[۵]