تحوّل

دل‌زده از بیهودگی‌ها

زندگی سیّدجلال غرق در رفاه و خوش‌گذرانی بود. امّا از این وضع دل‌زده شد و عاقبت یک روز با خود گفت: «دیگر از این کارهایی که می‌کنم؛ خسته شده‌ام! مگر تا کِی می‌توان این اوضاع را ادامه داد؟!»

آیت‌الله سیّدمصطفی لواسانی داییِ سیّدجلال بود. ایشان در حوزه‌ی علمیّه‌ی نجف به فراگیری دروس گوناگون پرداخته بود و بر علوم غریبه نیز احاطه و اشراف پیدا کرده بود.

یک روزسیّدجلال نزدیک غروب به دیدن دایی خود رفت. دایی نگاهی به حال زار سیّدجلال انداخت و پرسید: «نماز خوانده‌ای؟»

سیّدجلال پاسخ داد: «نه!»

آقای لواسانی فرمود: «برو نمازت را بخوان. منتظری آفتاب غروب کند؟!»

سیّدجلال وضو گرفت و دست‌وپاشکسته نمازی خواند. مرحوم لواسانی که می‌دانستند سیّدجلال به موعظه‌های معمول و پند و اندرزهای رایج گوش نمی‌سپارَد، از راه دیگری وارد شدند و با توجّه به آشنایی‌های‌شان با علوم غریبه و نیز قابلیّت سیّدجلال، اذکار و نوشته‌هایی را به او داده بودند تا شاید به این ترتیب حقایقی برای او کشف شود و به راه بیاید. پس از مدّتی که این نوشته‌ها با سیّدجلال بود، می‌گفت: «الآن متوجّه چیزهایی می‌شوم که قبلاً نمی‌شدم. مثلاً زمانی که می‌خواستم بروم ریشم را از ته بزنم، صدایی به من می‌گفت: «این کار را نکن!» یا مثلاً پیشاپیش می‌دیدم چه کسی می‌خواهد به خانه‌مان بیاید.»

این اتّفاقات دلیل اُنس بیشتر سیّدجلال با دایی خود شد. آقای لواسانی اوّلین جرقّه را در تغییر مسیر سیّدجلال زده بود.[۱]

سیّدجلال که مشهور بود از آخوند و ملاّ بدش می‌آید، چندان با علاقه‌مندی به دیدار دایی خود می‌رفت که اسباب تعجّب اطرافیان شده بود. البتّه این علاقه و محبّت متقابل بود.[۲]

سیّدجلال زیرنظر مرحوم لواسانی، دستوراتی را به‌انجام می‌رساند. مثلاً ایشان وقتی اشتیاق سیّدجلال را برای تغییر دیدند، دستور دادند چهل روز ترک حیوانی کند. یعنی هیچ نوع گوشت یا آنچه از حیوان گرفته شده باشد، مثل تخم‌مرغ و ماست و شیر و پنیر، مصرف نکند. سیّدجلال خدمتکاری داشت که طبق این دستور به دقّت عمل می‌کرد و مثلاً برای خوراک سیّدجلال، بادمجان را در روغن‌زیتون سرخ می‌کرد.[۳]