مدیر صنعتی مؤمن

به‌جز سِمَت استادی در عرصه‌ی آموزش نسّاجی، در زمینه‌های اجرایی نیز دست‌بالایی داشت و به‌عنوان رئیس کارخانه فعالیّت‌های ارزشمندی را به جامعه‌ی صنعتی کشور عرضه می‌کرد.[۱]

یادگارهای صنعتی مهندس تناوش را در گوشه و کنار ایران می‌توان سراغ کرد، ازجمله در کارخانه‌ی نسّاجی شهرضای اصفهان که حاصل بخشی از تلاش‌های صنعتی و آموزشی ایشان را در خود دارد.[۲]

مهندس تناوش از برجسته‌ترین افراد در رشته‌ی خود و از ارکان نسّاجی مدرن ایران بود. ایشان بزرگ‌ترین کارخانه‌ی نسّاجی ایران «فخر ایران» را مدیریت می‌کرد. این کارخانه قبل از انقلاب در اختیار ارتش بود. مهندس تناوش بعد از «فخرایران» اداره‌ی کارخانه‌ی ایران پوپلین را بر عهده گرفت.[۳]

مهندس تناوش معمولاً برای سمینارها ونمایشگاه‌های ماشین‌آلات نسّاجی به کشورهای متعدّد سفر می‌کرد و با توجّه به پیشرفت‌هایی که در زمینه‌ی صنعت نسّاجی در جهان رُخ می‌داد، می‌کوشید معلومات خود را به‌طور مستمر تکمیل کند و از آخرین پیشرفت‌ها و امکانات دنیا به منظور استفاده در داخل کشور خبر داشته باشد.[۴]

در دورانی که مهندس تناوش در عرصه‌ی صنعت نسّاجی فعّال بود، محیط کار مناسب با روحیات ایشان نبود. دزدی و ناخالصی سهامداران و رعایت نکردن مسائل حلال و حرام، ایشان را آزار می‌داد. هرقدر هم این افراد را نصیحت می‌کرد، آنها قبول نمی‌کردند و بالاخره کار به جایی رسید که ایشان مجبور شد استعفا کند و خانه‌نشین شود.

سیّدجلال می‌گفت: «می‌خواهم بدانم خدا با من چه کار دارد که من را در خانه نشانده است.»

مهندس تناوش طیّ این مدّت در خانه به تألیف کتاب‌هایی در زمینه‌ی ریسندگی و بافندگی پرداخت که نیاز آن روز جامعه‌ی صنعتی کشور بود.[۵]