استاد برجسته، مدیر توانا، نویسنده‌ی موفّق

تحصیلات عالی و تدریس در دانشگاه

مهندس تناوش در هندوستان در دانشگاه تحصیل و تدریس کرد، سپس به غرب سفر کرد و به تحصیل در رشته‌ی نسّاجی در آمریکا پرداخت. تحصیلات او در هند، انگلستان و آمریکا به این شرح است:

- پایان دوره لیسانس نسّاجی از بمبئی L.T.M هندوستان در سال ۱۳۲۷ﻫ.ش. (۱۹۴۸م.)

- گواهینامه پایان نسّاجی از A.M.I.E.T انگلستان در سال ۱۳۲۸ ﻫ.ش. (۱۹۴۹م.)

- گواهینامه ریسندگی از مدرسه بلمونت کارولینای شمالی آمریکا در سال ۱۳۳۱ ﻫ.ش. (۱۹۵۲م.)[۱]

وی بعد از بازگشت به ایران فرد کاملی به‌لحاظ علم روز بود؛ به‌گونه‌ای که نَفْس حضور ایشان در ایران بر پُربارترشدن آموزش‌های فنّی و صنعتی در فضای دانشگاهی آن روز اثر جدّی گذاشت و بعدها منجر به تأسیس رشته نسّاجی و سپس دانشکده نسّاجی شد. او نخستین مدرّس «آموزش علوم تاروپود» در دانشگاه‌های ایران و در علوم نسّاجی، زبردست بود. وی دانشجویان مختلفی داشت و به افراد مستعد توجّهی ویژه می‌کرد.[۲]

مهندس تناوش مدّتی در «دانشگاه پلی‌تکنیک»[۳] و زمانی هم در «مدرسه‌ی رنگرزی تهران» درس می‌داد. مدرّس بسیار خوبی در شاخه‌ی نسّاجی بود. آن زمان در ایران ، بالاتر از ایشان در تخصّص نسّاجی کسی نبود. ایشان در این تخصّص حرف اوّل را می‌زد. کتاب‌هایی که ایشان در زمینه‌ی نسّاجی نوشته، آثار برجسته‌ای است و میزان تسلّط ایشان را به فنّ نسّاجی به‌خوبی نشان می‌دهد.[۴]

گاهی می‌شد افرادی کم‌اطّلاع ولی پُرمدّعا پیش مهندس تناوش می‌آمدند تا اظهار وجودی کنند. در چنین مواقعی مهندس تناوش به سرعت پی به کم‌عمقی معلومات طرف مقابل می‌بُرد و با زبان شوخی، بدون اینکه به طرف مقابل بربخورد، به او می‌فهماند که بایست در حدود معلوماتی که دارد، اظهار نظر کند.[۵]

بعد از انقلاب، «شورای عالی انقلاب فرهنگی» از او خواست که برای دانشگاه‌ها جهت تدریس در رشته‌ی نسّاجی، کتابی تدوین کند. تا این حد به تخصّص و علم او اعتماد داشتند.[۶]

مهندس تناوش، زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، اردو و هندی را بلد بود.[۷]