زیارت کربلا با رفقا

سیّدجلال در ایران چندتا رفیق داشت که همراه خوش‌گذرانی‌های هم بودند. یک بار سه نفراز آنها تصمیم گرفتند مسافرت بروند گفتند: «کجا برویم؟»

سیّدجلال - که شاید به نوعی می‌خواست آنها را امتحان کند تا ببیند چه‌قدر اهل همراهی هستند - گفت: «برویم کربلا!»

دوستانش که اهل رعایت ظواهر شرع نبودند، اوّل گفتند: «ما کربلا نمی‌آییم. آن جا ما را تحویل نمی‌گیرند!» امّا بالاخره قبول کردند و هر سه به کربلا رفتند. دوستان سیّدجلال، حتّی نماز خواندن بلد نبودند.

در حرم، دوستانش به سیّدجلال می‌گویند: «نمازت را بلند بخوان تا ما هم با تو بخوانیم.»

سیّدجلال می‌گفت:

من دست‌وپا شکسته نماز را بلد بودم. همین که رسیدم به رکعت سوّم و خواستم تسبیحات اربعه[۱] را بگویم، طبق احکامِ نماز باید آن را آهسته می‌خواندم. در همین حال، بغل‌دستی‌ام که منتظر بود تا هرچه را می‌گویم، او هم تکرار کند، وقتی در آن شلوغی حرم صدای مرا نشنید، با دست به من زد و گفت: «پس چرا لال شدی؟!»

از این حرف و کار او سه‌تایی خنده‌مان گرفت و از شدّت خنده نمازمان باطل شد. بعد هم از ترس این که مورد اعتراض بعضی زوّار و مؤمنان واقع نشویم و نگیرندمان، فرار کردیم![۲]

دوستان سیّدجلال تا آن روز نماز نخوانده بودند؛ امّا به دلیل علاقه‌ی وافری که به سیّد داشتند، به این نماز دست‌وپاشکسته تن دادند. او را خیلی دوست داشتند و همراهی با سیّدجلال برای آنها جذّابیّت فوق‌العاده‌ای داشت تا جایی که حاضر شدند با او به کربلا بروند. نهادشان پاک بود و بالاخره هم توسّط سیّدجلال هدایت شدند.[۳]