سربازی و دانشکده‌ی افسری

سیّدجلال بعد از دیپلم متوسطه به مدرسه عالی تهران رفت. آن زمان مصادف با تأسیس دانشگاه تهران بود. رشته‌های آموزش عالی آن زمان ایشان را قانع نکرد. سیّدجلال به علوم نظامی روی آورد و متخصّص توپخانه - یا به‌اصطلاح آن دوران «قشون‌داری» - شد. با وجود اینکه تخصص او در ایران از عوائد خاصی برخوردار بود، امّا به دلیل طبع بلند و نظر جامع، این رشته نتوانست تمایل باطنی او را برآورَد.[۱]

دانشکده‌ی افسری در آن دوران خیلی کیاوبیا[۲] و اهمیّت داشت. خیلی‌ها مشتاق ورود به دانشکده‌ی افسری بودند. در آن سال‌ها ورود به آن دانشکده، آرزوی جوان‌های زیادی بود. ورود به آن‌جا، موجب آشنایی با مقامات عالیه‌ی نظامی‌کشور می‌شد و همین، پایه و مبنای پیشرفت‌های علمی، شغلی و اقتصادی فراوان بعدی می‌گردید. ولی وضعیت دانشکده‌ی افسری با روحیه‌ی او سازگار نبود. بعد ازسه سال دانشکده‌ی افسری را رها کرد و برای تحصیل به خارج از کشور رفت.[۳]

آغاز حضور سیّدجلال تناوش در ارتش به منظور گذراندن دوران خدمت وظیفه بوده است. طبق معلومات مندرج در «کتابچه خدمت افسران وظیفه» که در «ارتش شاهنشاهی ایران» در «چاپخانة ارتش» به چاپ رسیده است، جلال تناوش، فرزند محمّدرضا، به شماره برگ شناسنامه ۶۱۶ متولّد ۱۲۹۹، در لواسانات تهران (افجه) است. «دیپلم شش صنعتی» داشته و «تخصّص تحصیلی» وی «رنگرزی، شیمی و داروسازی» بوده است.

«حرفه یا شغل» او «بازرگانی» ثبت شده و عیال و اولاد هم نداشته است. از اوّل مهرماه ۱۳۲۲ به مدّت هجده ماه خدمت وظیفه کرده است. تاریخ ورود وی به «دانشکده افسری احتیاط» اوّل فروردین ۱۳۲۳ و تاریخ خروج او از «دانشکده افسری احتیاط»، با درجه‌ی «ستوان۳» اوّل مهرماه ۱۳۲۳ بوده است. امضای سرلشکر جهانبانی[۴] به‌عنوان فرمانده‌ی دانشکده افسری زیر این اوراق نقش بسته است. خدمت زیر پرچم وی اوّل فروردین‌ماه ۱۳۲۴ به پایان رسیده است.