محمّد­تقی بافقی 

ولادت: ۱۲۹۲­هـ.ق.               محلّ­ولادت: بافق یزد.    

وفات: ­۱۳۶۵­هـ.ق.^۱              محلّ­دفن: حرم­حضرت­معصومه علیهاالسّلام، مسجد­بالاسر.

محلّ­تحصیل: یزد، نجف.

اساتید: حضرات آخوند ملاّ محمّد­کاظم ­خراسانی، سیّد­محمّد­کاظم یزدی و ... .

استاد­عرفان: سیّد­ احمد کربلایی.

     وی در تمام مدّت اقامت در نجف، هر صبح پنجشنبه، مسیر نجف تا کربلا را پیاده طی می­کرد؛ شب را در حرم امام­حسین­علیه­السّلام احیاء می­د­اشت و صبح روز جمعه به سوی نجف برمی­گشت تا شنبه در درس حاضر شود. ایشان پس از هفده­سال اقامت در نجف، به ایران بازگشت­ و در قم سکونت گزید و در زمره­ی کسانی بود که در دعوت از شیخ­­عبدالکریم حائری و حمایت از او برای تأسیس حوزه­ی علمیّه­ی قم نقش بسزایی داشت. یک­ بار مرحوم شیخ­عبدالکریم حائری به آیت­الله بافقی فرمود: «اگر اوّل ماه پول برای شهریّه­ی طلّاب نرسید چه باید کرد؟»؛ آقای بافقی فرمود: «آن به عهده­ی من! اگر در هنگام پرداخت، پول نرسید مرا خبر کنید تا از "رزّاق ذوالقوّةالمتین" روزی نوکران صاحب­الامر اَرواحُنا­لِتُرابِ­ مَقدَمِهِ­الفِداه را دریافت کنم»؛ از قضا بعضی اوقات که شهریّه­ی طلاّب عقب می­افتاد، به ایشان خبر می­دادند؛ مرحوم حائری به آیت­الله بافقی می­گفت: «حالا تو جواب طلاّب را بده!»؛ و شیخ­بافقی بدون تأمّل پاسخ می­داد: «اگر تا عصر از خداوند شهریّه نگیرم، بنده­ی خدا نیستم!»؛ بعد به مدرسه­ی فیضیّه می­رفت و طلاّب را جمع کرده، می­گفت: «با­من­ به ­مسجدِ­بالای­سرِ­­حضرت­­معصومه علیهاالسّلام بیایید که ­با­ خدا­ کار دارم»؛ و خودش پیشاپیش طلاّب مشغول دعا و صلوات می­شد. هنوز استغاثه و دعا تمام نمی­شد که پول می­رسید؛ این قضیّه مکرّر اتّفاق افتاد.

     محضرش انسان را به یاد خدا می­انداخت و حیاتش تجسّم ورع و تقوا بود. در جاهای خلوت نماز می­خواند و از اقتدای مردم اجتناب می­کرد و در نماز بسیار می­گریست.

     از فرمایشات اوست که می­فرمود: «علی­بن­مهزیار اهوازی بیست سال از اهواز به مکّه رفت تا حضرت ولیِّ عصر­ اَرواحُنا­لِتُرابِ­ مَقدَمِهِ­الفِداه را زیارت کند. چرا یک بار، شب نیمه­ی ماه­شعبان به کربلا نیامد تا حضرتش را در کنار قبر جدّش امام حسین علیه­السّلام ملاقات کند؟!». زمانی که زنان خانواده­ی­پَهلوی بدون حجاب وارد حرم حضرت معصومه علیهاالسّلام شدند، شجاعانه به آنها اعتراض کرد و به خاطر این کار، مورد ضرب و شتم رضاخان قرار گرفت و مدّتی به ری تبعید شد. این غَیور مردِمجاهد از شدّت اندوه واقعه­ی گوهرشاد سکته کرد و بخشی از بدنش فلج­ شد.

۱ - به نقل دیگر ۱۳۶۱­هـ.ق. (کاروان علم و عرفان)