محمّد اسماعیل دولابی

ولادت: حدود ۱۳۲۱ هـ.ق.      محلّ ­ولادت: تهران.    

وفات: ۱۴۲۳ هـ.ق.               محلّ­ دفن: حرم حضرت معصومه علیها السّلام، صحن عقیق، مقبره­ی ۲/            

استادعرفان: محمّدجواد انصاری همدانی.

     پدر بزرگوارش معتمد محل و منزلشان همواره میزبان علما و برجستگان بود. در جوانی به شغل کشاورزی اشتغال داشت و از همان ابتدا آثار لطف و عنایت حق به ایشان نمایان بود. جذبه­ ی محبّت اهل بیت علیهم ­السّلام همواره دلیل و راهنمای او بود و این محبّ صادق را با مشاهد مشرّفه و مجالس خاندان عصمت و طهارت علیهم ­السّلام مأنوس ساخته بود.

     عشق و ارادت خاصّی به حضرت سیّدالشهداء علیه ­السّلام داشت. از خودشان نقل است: «یک بار بعد از گریه کردن بسیار بر امام حسین علیه ­السّلام آمدم ایوان جلو اتاق دراز کشیدم؛ ناگهان دیدم ملائکه فوج فوج از آسمان می­ آیند و داخل سینه ­ی من طواف می­ کنند و بر می­ گردند!».

     سالیان متمادی مجالس او محفل انس و محبّت و مورد توجّه و اقبال عموم تشنگان معنویّت و اخلاق بود؛ او با زبانی ساده و شیوا مطالب عرفانی و اخلاقی را بیان می­ کرد.

     از کلمات گهربار و دلنشین ایشان است که می ­فرمود: «امیدوارم نهج­البلاغه را قبل از هر کتاب دیگر بخوانید. اگر دیدی کسی عالِم و نابغه شد، علی علیه ­السّلام یک تلنگر به قلبش زده است؛ کلام امیرالمؤمنین علیه ­السّلام قوّت کمر شیعیان است؛ کمر انسان را قرص و محکم می­ کند».

     کسانی که در محفل این پیر فرزانه حاضر می ­شدند، گویی گمشده ­ی خود را در این جلسات هفتگی می­ یافتند؛ چنان محبّت اهل بیت علیهم ­السّلام را در دل ­ها به جوش می­ آورد که به محض بردن نام حضرت سیّدالشهداء علیه ­السّلام ناله ­ها بلند می شد و وقتی اشاره ­ای به وجود مقدّس حضرت حجّت اَرواحُنا­لِتُرابِ­ مَقدَمِهِ ­الفِداه می­ کرد، اشک­ ها سرازیر می­ شد؛ می­ فرمود: «غم یعنی انتظار، یعنی کیست که مرا بخنداند؟ غمی که در سرّ و نهان انسان است و آن را به مردم نشان نمی ­دهد؛ عبادت می­ کند، نماز می­ خواند، مثل مردم لبخند می ­زند تا اذیّت نشوند؛ هرجا گریه می­ کنند او هم گریه می ­کند؛ امّا آن غم علاج نمی­ ­شود. آن غم ظهور حضرت ولیّ­ عصر اَرواحُنا­لِتُرابِ­ مَقدَمِهِ ­الفِداه را می ­خواهد، جمال امامش و ملاقات وجه­­ الله را می­ خواهد. آن­ وقت مثل گل باز می­ شود».