سلوک عرفانی مصون از لغزش ورساننده سالک به هدف نهایی سلوک که نه سالک را دچار خطا و خلاف‌ها و بی‌راهه‌ و پرتگاه‌های عقیدتی و عملی کند و نه او را در میانه راه بگذارد و به انتهای مسیر نرساند، چگونه امکان پذیر است؟ رمز چنین سلامت و کمالی در سلوک چیست؟ سالک برای اطمینان به نیل به مقصد، باید چه شروطی را مد نظرداشته و مراعات کند؟